Wat bof ik met mijn werk. Ik mag er gewoon 63 zijn, hoef niet aan een hippe statafel te vergaderen, niet in een moordend tempo deadlines te halen of in een jonge dynamische omgeving te bewijzen dat ik flexibel en creatief ben.
Werken op een manier die me op het lijf geschreven is. In mijn eigen ritme op mijn eigen manier. Hoera! Dan hoef ik dus ook nog niet te stoppen. #hetlandachterdegeraniums.
De afgelopen periode was ik er even: in het land achter de geraniums. Het is er best relaxed, maar ik wil er nog niet wonen. Mijn lijf gaat al wat langer mee en heeft af en toe bijzondere aandacht en zorg nodig. Dan blijft de luxaflex op de Kuipershaven een paar dagen naar beneden. Ik beweeg mee met wat zich aandient, slaap om te herstellen en dan poppen er ideeën op. Wat al langere tijd in mij sluimert, komt daar in het achterland opeens tot leven.
In de komende periode geef ik wat vaker mijn eigen planten water. Ze willen gehoord worden: de vlogs die ik mijn hoofd heb; ze willen nu eindelijk wel eens een plaats online: de deelpersoonlijkheden van de Tafel van Zes.
Stiekem, heel erg old school, schrijf ik in al jaren in allerlei schriftjes. Niet echt sexy. Maar het werkt zo fijn in mooie notebooks. Een vriendin levert altijd nieuwe voor me aan. Het is intussen een hele verzameling met een interessante content. Kijk, dat klinkt al beter. Nu is het tijd om al die aantekeningen, geïnspireerde en inspirerende teksten die om een publiek roepen in een raamvertelling samen te brengen.
Een raamvertelling met drie basisverhalen: Wat is het verhaal waarmee je geboren bent? Wie ben je in essentie? Wat staat er in jouw soul-contract?
Met in deel twee: Welk verhaal vertelden ze je toen je op aarde kwam? Welke patronen leerde je aan?
En in het hier en nu de never ending story: Welk verhaal vertel je jezelf over jouw leven? Welke percepties heb je gekozen? Hoe weet je of je je bestemming hebt gevonden, en of je echt je eigen verhaal leeft?
Hoe leuk is het eigenlijk als ik vanaf mijn thuisbasis een ‘routebeschrijving naar je bestemming’ zou kunnen bedenken… Bedenken hoe je van offroad weer op jouw (gedigitaliseerde) weg zou kunnen komen. Met voortdurend keuzemomenten om van de gebaande wegen af te wijken.
Mijn eigen verhaal gaat daarmee ook door. Mijn bestemming ligt in het vertellen over dat wat er groter is dan je zelf, over bewustzijnsniveaus buiten en in je. In mij is een verlangen de ander wegen te wijzen naar zichzelf. Als ik precies die woorden vind die de ander wezenlijk raken en verder helpen, klopt alles opeens in mij. De leraar in mij verzint technieken en oefeningen, en denkt nu ook aan een online variant van de gps-raamvertelling.
Dus als ik soms even – ook virtueel – afwezig ben, weet dan dat ik gehoor geef aan een deel van mijn eigen verhaal. Practice what you preach.
Ook ik ga mee met de golven van mijn leven, en dat betekent dat ik de komende maanden af en toe een paar dagen met zorgverlof ga: voor de zorg voor mijzelf. Het verhaal dat me is verteld vol arbeidsethos leg ik nog wat aarzelend naast me neer. Lastig voor me om niet de wachtlijst leidend te laten zijn in mijn keuzes, maar mijn lichaam dat moet herstellen van een aantal medische ingrepen. De fitte uurtjes gebruik ik wel om verder te werken aan de raamvertelling. Dat land achter de geraniums is perfect om in alle rust te herstellen, en ik bedacht dus – heel flexibel en creatief – dat ik deze periode ook kan gebruiken om te schrijven. Zittend achter een ouderwets bureau, zonder deadlines. Misschien koop ik wel een geranium. De luxaflex op de Kuipershaven is en gaat af en toe gewoon omhoog, want echt: ik ga er nog niet wonen in dat land achter de geraniums. Ik logeer er af en toe.
